Een van mijn favoriete zinnen uit het gelijknamige liedje van Bart Peeters. Mooi en confronterend tegelijk. Want hoe mooi en makkelijk groot zijn in iets kleins ook klinkt, voor mij is het dat niet. Wat is eigenlijk groot zijn? Volwassen? Heldhaftig? Nobel?
Jezelf klein maken dient de wereld niet
Tegelijkertijd denk ik ook aan het bekende gedicht van Marianne Williamson (Our deepest fear) waarin ze stelt:
‘Ons licht, niet ons duister beangstigt ons het meest. We vragen ons af: wie ben ik dat ik briljant, prachtig, begaafd, fantastisch zou zijn. Waarom zou je eigenlijk niet? Jezelf klein maken dient de wereld niet. Er is niets verstandigs aan je kleiner voor te doen opdat anderen zich niet onveilig bij je zouden voelen. We zijn bestemd om te stralen zoals kinderen dat doen.’
Jezelf tonen
Voor mij betekent groot zijn iets durven doen waar jij helemaal voor staat, en je overlevingsstrategie, die je hebt opgebouwd in je vroege jeugd, daarbij te laten varen. Jezelf helemaal tonen en daarbij contact houden met de angst die hiermee gepaard gaat en tegelijkertijd het vertrouwen omarmen dat het goed komt.
Kortom: iets doen waarbij je je patronen doorvoelt, inademt en tegelijkertijd doorbreekt.
Voor de ene is dat misschien zichtbaar zijn, een mening durven geven, … Voor de ander zich kwetsbaar opstellen, zich onder de mensen begeven, iets alleen doen. Of iets tonen dat nog niet af is.
Makkelijk is het allesbehalve. En toch….
Bij jezelf blijven
Vandaag betekent groot zijn voor mij mijn essentie naar buiten brengen. Waar sta ik voor? Hoe deel ik dat? Op het moment dat ik hier voor sta gebeuren er gekke dingen in mijn hoofd en in mijn lichaam: ik krijg weinig lucht, mijn keel knijpt dicht, ik voel de energie blokkeren halverwege mijn lichaam. In mijn hoofd weerklinkt het: kan ik dit wel, mag ik dit wel? Weet ik er genoeg van? En ook: hoe doen anderen dit? Buiten mij gaan zoeken wat ik van binnenuit wil gaan vertellen… Mijn eerste impuls is: we zoeken op sociale media. En meestal eindigt dit in: ik doe niets. Anderen doen dit veel beter.
Gelukkig ken ik mijn patronen en ook op dit moment kan ik ze vastpakken en erkennen. Ik roep mijn impuls een halt toe en blijf even bij mijn gedachten en gevoelens. Ik geef ze ruimte. Het is oké. Dan pas kan ik weer verder.
Aan de slag
Je patronen doorbreken vergt tijd, energie (en veel falen en terug opstaan) maar volgende paar vragen helpen mij een eerste stap te zetten, als een soort houvast:
- Waarin wil ik vandaag groot zijn?
- Wie of wat houdt mij hierin tegen?
- Aan wie ben ik loyaal als ik mezelf klein houd (waar herken ik dit van)?
- Welke (belemmerende) gedachten komen er in mij op?
- Wat voel ik in mijn lichaam?
- Wat komt er vrij als ik bij dit gevoel blijf?
Benieuwd wat het jou brengt.
Laten we vooral stralen zoals kinderen dat doen.
Laten we vooral groot zijn in iets kleins!
Veel moed!
Liesbeth
Klaar voor een volgende stap? Neem gerust contact op.