Soms heb je je los te maken van dingen die je niet dienen. En dat 'loslaten' heb je nodig om te groeien. Alleen voel je je vaak schuldig als je dat doet. Hoe werkt dat precies?
Afbakenen geeft je ademruimte
Op een dag werd mij gevraagd om een presentatie te geven aan een groep van artsen ter kennismaking en mijn aanbod voor te stellen. Ik voelde stress en ik merkte dat ik mijn presentatie aanpaste aan mijn publiek. Het publiek bestond voor het grootste deel uit oudere, mannelijke artsen. Volgens mijn innerlijk beeld dat ik toen had: rationeel en eerder conventioneel. Ik begon mijn presentatie strakker te maken, deed mijn verhaal rationeler en legde nadruk op cijfermateriaal. Ik paste me helemaal aan.
De angst die ik ervoer was vooral: wat gaan zij ervan denken? Hoe kijken zij naar mij als ik elementen aanbreng die gebaseerd zijn op vb lichaamswerk of fenomenologische methodieken? In mijn hoofd moest ik (om gezien te worden) voldoen aan wat ik niet was en ben: een gediplomeerd psycholoog die gebruik maakt van puur rationeel bewezen methodieken. En zo begon ik mij aan te passen. Net zoals ik dat als kind ook deed om gezien en goed gevonden te worden.
Pas toen ik voor mezelf kon afbakenen wat ik wel ben (en wat niet), toen voelde ik terug ademruimte. En kon ik wel staan voor wat ik wel ben. Dan kon ik verantwoordelijkheid nemen voor mijn stuk vanuit een volwassen houding. Ik voelde energetisch hoe ik terug mijn eigen plek innam. Door af te bakenen en ook los te laten wat niet van mij is.
Jij en je familiesysteem
Als kind (baby) zijn we onbevangen in een systeem terecht gekomen. Ons familiesysteem. Daarin zijn we overgeleverd aan de anderen, in de eerste plaats onze ouders: erbij horen, voeding, verzorging, liefde, … zijn nodig. Anders overleven we het niet. We voelen alles haarfijn aan: verdriet, spanning, … Soms zit de spanning tussen de ouders in en kan het kind dit ‘gat’ opvullen door voor de ouders/de relatie te zorgen. Soms is er een ‘gat’ op het niveau boven de ouders (iemand is vroeg overleden) of heeft een van de ouders zoveel onverwerkte rouw dat het kind dit gaat overnemen of het lot van de ouder mee gaat dragen. Dit gebeurt onbewust. Er ontstaan dynamieken. Het systeem kan zo blijven bestaan. Het nadeel is dat het kind zich gaat aanpassen aan de behoeften van anderen ten nadele van zijn eigen behoeften.
We gaan ons zo erg aanpassen dat dit ons ‘normaal’ wordt. Omdat we niet anders kennen. Toch, door onze eigen behoeften achterop te zetten (en voor anderen te zorgen) zijn we niet helemaal wie we zijn, kunnen we niet ontvangen of zijn we niet met ons eigen spel bezig. Het aanpassen kan zich op verschillende vlakken en in verschillend gedrag vertonen. Soms kan dit zich uiten in emotionele afsluiting, of geen eigen mening durven geven (uit angst om vb iemand te kwetsen) of heel erg loyaal zijn door de overtuigingen van (één van) de ouders over te nemen en na te volgen – ook al is dat niet de onze, ….
We blijven liever onschuldig
Problemen doen zich vaak veel later voor wanneer iemand dezelfde dynamieken meeneemt in zijn volwassen leven. Hij of zij herkent een situatie en gedraagt zich net zoals hij of zij gedaan heeft toen het nog een kind was. We zijn ons daar niet altijd bewust van, maar soms voelen we wel ergens aan dat er iets niet klopt. Of voelen we dat we niet ons eigen leven aan het leiden zijn, maar ons helemaal aanpassen aan een ander. Toch blijven we liever onschuldig daaraan vasthouden dan dat we ons schuldig maken door onze eigen verantwoordelijkheid te nemen.
Op je eigen plek
Om je eigen verantwoordelijkheid op te kunnen opnemen is het belangrijk dat je terug op je eigen niveau komt te staan, of zoals Els Van Steijn (auteur van De fontein, vind je plek) zo mooi zegt: in je eigen bak in de fontein. De verantwoordelijkheid laten bij hen (voor wie je zorgde) – loslaten - en je eigen verantwoordelijkheid nemen. Dat kan je doen door af te bakenen wat van jou is, je grenzen stellen en jouw lot aankijken. En dat geeft ruimte voor iets moois…
Ik kan niet staan voor wat ik niet ben. Ik kan alleen maar stralen vanop mijn eigen plek.
Liefs,
Liesbeth